Gmina Osięciny

Gmina zlokalizowana jest przy trakcie łączącym Brześć Kujawski i Radziejów – dwa ośrodki w obrębie Kujaw odgrywające istotną rolę już od wczesnego średniowiecza sprawia, że historia tych ziem zawsze pozostawała z nimi w bliskim związku. Istotną rolę odgrywała również bliska lokalizacja Włocławka, od XII w. Stolicy biskupstwa.

Charakterystyka Gminy

Obszar gminy Osięciny leży w południowej części województwa kujawsko-pomorskiego i północno-wschodniej części powiatu radziejowskiego. W wewnętrznym podziale administracyjnym powiat dzieli się na jednostki samorządowe. Gmina Osięciny jest jedną z 7 gmin powiatu radziejowskiego.

Wpisani w dzieje Osięcin i okolic

W czasie okupacji hitlerowskiej diecezja włocławska straciła 220 kapłanów tj. ponad 50% duchowieństwa. W tej liczbie znaleźli się dwaj kapłani z Osięcin: ks. proboszcz Wincenty Matuszewski i ks. prefekt Józef Kurzawa. Zamordowani zostali w bestialski sposób w nocy z 23 na 24 maja 1940 r.

KOMUNIKATY

Ważna Informacja !

W dniu 30 marca 2024r. (sobota) Punkt Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych przy ul. Stacja PKP będzie nieczynny.

więcej komunikatów »

1852-08-19

Maj 27, 2020

 


W 1852 r. przez Osięciny przeszła fala epidemii cholery. Cholera azjatycka do Polski przedostała się po bitwie stoczonej przez powstańców z Rosjanami 10 kwietnia 1831 r. pod Iganiami. Przez cały wiek XIX wybuchała na ziemiach polskich wielokrotnie. Cholera grasująca w Osięcinach w 1852 r. zebrała bogate żniwo. Zmarło wtedy około 25% mieszkańców. Do walki z cholerą w Osięcinach oddelegowany został tylko felczer z Włocławka Aleksander Trzepiński. Dwukrotnie przyjeżdżał też lekarz powiatowy Ludwik Kłossowski i jeden raz Walerian Bilczyński, obaj z Włocławka. Po jednym razie przyjechali Adam Brudzisz z Radziejowa i Józef Mianowski z Brześcia Kujawskiego. Ich pomoc w zasadzie ograniczyła się tylko do przekazania mieszkańcom sposobu postępowania zapobiegawczego, jak i już w czasie choroby. Ta bardzo skromna pomoc lekarska, w połączeniu z brakiem w tamtych czasach skutecznych lekarstw, była wysoce niewystarczająca.

Jedynej, w miarę, skutecznej pomocy udzielił Tomasz Zieliński, ówczesny właściciel Kościelnej Wsi i innych okolicznych majątków. Tomasz Zieliński, dawny oficer armii carskiej, w czasie kampanii tureckiej w 1831 r. sprawował nadzór wojskowo – sanitarny w Kiszyniowie – ówczesnej stolicy Besarabii, gdzie wtedy panowała epidemia cholery i tam właśnie zdobył doświadczenie w walce z tą chorobą. Kiedy wybuchła epidemia cholery w Osięcinach, w walkę z nią zaangażował się z wielkim poświęceniem. Rok 1852 był bez wątpienia wyjątkowy. Panowały katastrofalne upały pozbawiając wiele wsi całkowicie wody. Panowała bezwietrzna pogoda, która unieruchomiła wiatraki, co spowodowało wielki głód. W takich trudnych warunkach Tomasz Zieliński starał się opanować epidemię cholery i zmniejszyć jej skutki. Wszystkie stosowane zabiegi wykonywał sam, narażając się maksymalnie na zachorowanie. Epidemia cholery dotknęła wszystkich. Chorowali przede wszystkim biedni ludzie, ale zachorowała także cała rodzina burmistrza Osięcin Karola Pawłowskiego. Mimo ogromnych starań Tomasza Zielińskiego, kilku członków rodziny burmistrza zmarło. Zmarł syn Jan, który był ekspedytorem poczty i drugi syn Józef. Zmarła także córka Rocisława i wnuk Karol Godlewski. Pozostałych chorych z rodziny burmistrza, tzn. żonę Kunegundę oraz trzy córki: Julię Goglewską z synem Władysławem, Tomisławę i Wiktorię zabrał 19 sierpnia 1852 r. do swojego majątku w Zieliniu. Ciężko chorym burmistrzem początkowo opiekował się przez kilka dni w Osiecinach, a potem także przewiózł do Zielinia. Wszyscy zostali całkowicie wyleczeni. Epidemia nie ominęła również okolicznych ziemian. Zmarł między innymi dziedzic wsi Szalonki – Schenkel i burmistrz ze Służewa. Chorego właściciela Płowiec Włodzimierza Besiekierskiego udało się Tomaszowi Zielińskiemu wyleczyć.

Ogółem, w czasie epidemii cholery w samych tylko Osięcinach zmarło około 180 mieszkańców. Ofiary epidemii chowano na specjalnym cmentarzu, który w Osięcinach znajdował się najprawdopodobniej na dzisiejszym placu strażackim, gdzie jeszcze niedawno stał dwuramienny krzyż choleryczny.

 

 

Źródła:

xxx – T.Rejmanowski, Przyczynek do walki z cholerą na przykładzie jej epidemii w Osięcinach na Kujawach wschodnich w 1852 r., Archiwum Historii i Filozofii Medycyny, 2001, Nr 1, s. 10 – 12.

xxx – T.Rejmanowski, Tomasz Zieliński (1790-1869) oficer armii carskiej oraz ziemianin, społecznik i dobroczyńca powiatu włocławskiego, „Zapiski Kujawsko – Dobrzyńskie”, t. 16, Włocławek 2001, s. 226 – 227.

 

Jan Cybertowicz

Skip to content