1947-05-04

Niedziela 4 maja 1947 r. była wielkim dniem dla osięcińskich harcerzy. Tego dnia odbyło się długo oczekiwane poświęcenie sztandaru 17. Męskiej Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Kościuszki. Harcerze czekali na tę chwilę dwa lata, od momentu odrodzenia drużyny po zakończeniu działań wojennych. Była ona wówczas równie biedna, jak skromnie żyło się mieszkańcom – druhowie chodzili w domowych, ręcznie farbowanych bluzach lub w przerobionych mundurach niemieckiego Hitlerjugend, z lilijkami odlanymi chałupniczym sposobem, zaś na biwakach brakowało nie tylko namiotów czy podstawowego sprzętu obozowego, ale nawet porządnych butów. Ofiarność i wiara w lepsze jutro była jednak wielka – przez wiele miesięcy, co niedziela odbywały się zbiórki datków na sztandar, harcerze urządzali też ogniska, kominki i loterie fantowe, na których głównymi i jakże cennymi nagrodami były kury, kaczki czy drobne sprzęty domowe, a dochód przeznaczany był na sztandar. Wreszcie, dzięki pomocy wielu sponsorów, wymarzony sztandar był gotów – pięknie wyhaftowany, z wizerunkiem Św. Jerzego zabijającego smoka na białym tle i nazwą drużyny na czerwonym, z drzewcem ozdobionym głowicą-lilijką i kilkudziesięcioma srebrnymi gwoździami z nazwiskami miejscowych ofiarodawców. Sukces był zasługą przede wszystkim grona nauczycielskiego, a w szczególności p. Saturnina Lamparskiego – założyciela drużyny. Funkcję drużynowego pełnił w tym czasie Zdzisław Morawski, a w skład kadry drużyny wchodzili: przyboczny Kazimierz Drzewucki, zastępowi Jan Rosiak, Ryszard Dalasiński, Stanisław Malinowski i Stanisław Górecki; pierwszym chorążym w poczcie sztandarowym został druh Jan Rosiak.

Uroczystości harcerskie z okazji święta Konstytucji 3 Maja trwały już od soboty, kiedy to odbył się bieg harcerski w lesie osięcińskim, zorganizowany dzięki pomocy druhów z Komendy Hufca w Aleksandrowie Kujawskim, a przede wszystkim harcmistrza Jana Ciszewskiego i harcerza orlego Jerzego Jankowskiego. Po biegu, uczestnikom przyznano pierwsze stopnie harcerskie, a członkowie drużyny uczestniczyli w uroczystym nabożeństwie. W niedzielne południe, na uroczyście przystrojonym dziedzińcu szkolnym, odbyła się uroczystość poświęcenia sztandaru. Z prowizorycznej trybuny, zbudowanej z poniemieckich stołów szkolnych, płynęły ku licznie zgromadzonym mieszkańcom Osięcin słowa kolejnych przemówień. Sztandar poświęcił ks. Franciszek Karoń. Odbyło się uroczyste wbijanie gwoździ w drzewce, a także część artystyczna ze śpiewami i deklamacjami. Na nowo poświęcony sztandar, jak w ceremoniale wojskowym, złożyli przyrzeczenie harcerze, którzy poprzedniego dnia uzyskali stopień młodzika i pierwsze krzyże harcerskie; na dowód tego otrzymali pamiątkowe zaświadczenia. Wieczorem w sali strażackiej odbył się bal dla zaproszonych gości i sponsorów. Było wiele atrakcji, tańce i chóralne śpiewy, a także bufet, w którym podawane są lody – w tych czasach zupełny ewenement. Nie na darmo jednak harcerstwo w Osięcinach było dla miejscowej społeczności najważniejszą i najbardziej lubianą organizacją.

W wesołej atmosferze, nikomu z pewnością nie przyszło do głowy, że sztandar będzie dumą drużyny zaledwie przez dwa lata, a następnie, u progu czasów stalinowskich, zostanie skonfiskowany przez miejscowych nadgorliwych “partyjniaków” i po barbarzyńsku zniszczony.

 

 

Źródło:

xxx – Stanisław Górecki, “Harcerstwo w Osięcinach”,( maszynopis w posiadaniu autora.)